Uit getuigenissen van oud-deelnemers onder De Master blijkt trouwens dat Lucien De Geest die kajaks (of toch minstens een aantal ervan) had overgeërfd van zijn voorganger De Master. Zie daarvoor trouwens in de rubriek kajakkken in "Activiteiten onder De Master".

 

Kajakken op de Semois is één zaak maar een bergplaats vinden voor deze kajaks, is een andere zaak. Zeker wanneer men weet dat –in vogelvlucht- het meest nabije punt van de erg meanderende Semois zich op anderhalve kilometer van het vakantiecentrum bevindt terwijl dit meest nabije punt ook niet het meest geschikte punt was om te kajakken.

 

Helaas kan ik er geen concreet tijdsbestek op kleven terwijl ik evenmin zeker ben van de correcte opvolging, maar ikzelf herinner me 3 verschillende aanleg- en bergplaatsen voor de kajaks.

 

Aanlegplaatsen 1 en 2:

 

De eerste twee aanleg- en bergplaatsen situeren zich aan de monding van de Antrogne. Bij de allereerste aanleg- en bergplaats werden de kajaks werden vastgeketend aan bomen in een niet zo breed dennenbosje vlakbij de monding van de Antrogne.

 

Toen ik in de afgelopen aprilmaand samen met Diane Geens (en onze respectievelijke wederhelften) nog eens in Herbeumont op bezoek kwam, heb ik mij daar trouwens nog een foto van genomen:

  

 

Dit was veruit de meest praktische plaats, doch dit mocht niet blijven duren. Of een en ander gebeurde zonder de toestemming van de eigenaar van dat terrein dan wel dat plots die eigenaar (of een nieuwe eigenaar) dat stallen van die kajaks niet meer zag zitten, is voor mij een open vraag.

 

 

Terwijl voor de kajakkers de plaats waar effectief werd gekajakt, dezelfde bleef werd voor het opbergen van de Kajaks uiteindelijk uitgeweken naar de overzijde van de Semois, waar ook daar de kajaks met kettingen aan bomen werden vastgelegd.

 

 

Om die opbergplaats te bereiken waren er twee opties: een eerste optie was om een tweetal assistenten met de fiets via een landweggetje ter hoogte van de hostellerie “Priéré Les Conques” voorop te sturen. Deze assistenten dienden dan ketting rond de kajaks los te maken en de aan elkaar vast te maken zodat ze als een treintje of in groep konden worden overgevaren.

 

Op de foto hierna zie je trouwens hoe de kajaks nog met elkaar verbonden zijn, voor ze naar de overkant werden gebracht. Liesbeth De Kempeneer heeft op dat moment nog maar pas de kajaks losgemaakt.

 

’s Avonds, wanneer dan de andere monitoren met de andere deelnemers naar het vakantiecentrum terugkeerden, diende de assistenten dezelfde operatie in omgekeerde zin uit te voeren: de kajaks terug overbrengen en met kettingen vastmaken aan enkele bomen waarna dan met de fiets terug naar het vakantiecentrum kon worden gereden.

 

Een tweede optie was wel omslachtiger want dan dienden de van dienst zijnde assistenten eerst  -soms tot heupdiepte- door het water te waden waarna de kajaks konden worden ontketend en naar de overkant konden worden gebracht.

Mogelijks zijn er tussentijds nog andere aanlegplaatsen voor de kajaks geweest maar jaren nadien werden de kajaks verkast naar een oude verlaten watermolen niet zo ver van het dorpscentrum. Daar konden de kajaks dan worden ondergebracht in een garage. Later is deze oude watermolen gerestaureerd of opgekalefaterd geworden maar kon men voor het opbergen van de kajaks nog steeds gebruik maken van de garage van deze oude watermolen.

 

Foto's van deze aanlegplaats volgen nog. Ik heb namelijk vastgesteld dat ik daarvoor kan terugvallen op mijn vroeger dia-archief. 

 

Wie het programma Google Earth heeft gedownload kan de aanlegplaatsen en de route er naar toe volgen op satelietbeelden. Het gratis downloaden van Eagle Earth kan vooralsnog via deze link.

 

Nico Callens

Heb je opmerkingen, commentaar of aanvullingen bij deze tekst, stuur dan een mailtje dan naar de redactie. Wees ook niet te beroerd om te wijzen op fouten want een en ander is geschreven vanuit de losse pols, zonder dat daarvoor kon teruggevallen worden op geschreven bronnen.