Bij aankomst in Herbeumont bleek dat de tijd er is blijven stilstaan, wat niet kan gezegd worden van het vakantiedorp, dat spijtig genoeg ingrijpende verbouwingswerken heeft ondergaan. De tands des tijds heeft echter ook grote invloed gehad op de meeste Oud-Herbeumontezen. Bepaalde van hen kon je er zelfs van verdenken een face-lift te hebben ondergaan. Het was dan ook een hele oefening om in één oogopslag te achterhalen met wie we het weekend zouden doorbrengen.

 

Na het welkomstwoord was het tijd voor het middagmaal en kreeg iedereen ruimschoots de tijd om elkaar beter te leren kennen.

 

In de namiddag besliste de groep een wandeling te maken langs de oude bekende plekjes. Alhoewel, die "oude bekende plekjes" waren niet voor iedereen even herkenbaar. Jan Breban viel van de ene verbazing in de andere waarbij hij steeds weer herhaald: "Hier ben ik waarachtig nog nooit geweest !" En geloof het of niet, maar we zijn nochtans niet verder geweest dan de monding van de Antrogne.

 

 

De oudere Herbeumontezen bleken verder niet minder verrrast dat bij het vanuit de achterste geledingen luidkeels roepen van het commando "links" de jongste generatie, die de groep op sleeptouw nam, uit onzekerheidd en ongeloof prompt bleef stilstaan. Die ‘jonge’ mannen kenden de omgeving ook niet meer zo goed.

 

Na deze fysieke inspanning mocht een bezoek aan de stamkroeg "lescaille" uiteraard niet ontbreken. De anecdotes volgden elkaar hier in ijltempo op. De terugweg naar boven was voor velen zwaarder dan verwacht. Was de heuvel nu steiler of niet, of zou het aan het bier gelegen hebben ? Feit is dat de meesten in vergelijking met vroeger extra kilootjes naar boven moesten zeulen en met deze kilootjes worden hier absoluut geen rugzakken bedoeld.

 

De wandeling had tot gevolg dat we uitgehongerd aan het avondmaal begonnen. Dat heeft (ondertussen wijlen) de hond van Nico ondervonden: een avondje regime was het gevolg.

 

De avond werd doorgebracht in Malpertuus, bij de open haard. Herinneringen werden bovengehaaldd bij het bekijken van dia’s. Zoals in de ‘good old days’ werd de avond afgesloten met het drinken van één pint (tegelijk) en het zingen van kamliederen. Hoewel: bij het zingen bleken de teksten meestal ver te zoeken. Ook hier heeft de tijd zijn tol geëist. Uiteraard heeft Paul, samen met Koen en Johan, plichtsgetrouw de boel afgesloten. Gevolg: Paul bleef in zijn slaap verder neurÎn (snurk..., snurk..., snurk, ...).

 

 

 

De volgende dag werd aangevangen met een STEVIG ontbijt. De ‘patron’ was hier duidelijk niet op voorzien en kon gelukkig snel nog wat proviand inslaan bij de bakker.

 

Een bezoek aan de ruïne mocht bij de reünie uiteraard niet ontbreken. Opvallend hierbij was de eensgezindheid van de groep om de verplaatsing te maken met de wagen. Zat het weer er voor iets tussen of was de trip (beklimming) van de vorige dag nog niet verteerd, niemand zal het ooit weten.

Na het middagmaal en het nemen van de traditionele greopsfoto, werd reeds afscheid genomen van enkele deelnemers. Anderen maakten nog een laatste verkenningsrond in het kamp. In de betonnen voetsteunen van de banken bij het kampvuur werden nog de initialen van oudgedienden ontdekt. Als afsluiter werd een laatste glas gedronken in "Les Fourches", alwaar Nico een zucht van verlichting slaakte nu zijn taak er eindelijk op zat.

Johan, Anita en Cynthia

November 1999

 

(foto's: Paul Geerts)