Die legendarische 20ste november 1998Blij weerzien na tal van jarenErembodegem Ter Joden, 20 december 1998 om 15.00 uur: een tijdsstip om nooit te vergeten. Overdrijf ik als ik dit gegeven, toen monitoren (en soortelijke) voor het eerst sinds jaren mekaar terugzagen op een georganiseerde ontmoeting , het etiket "historisch" en "legendarisch" durf te kleven ? Een beetje overdrijving is er wellicht mee gemoeid maar men kan er niet omheen dat met die voorbije eerste keer toch enige Herbeumont-weekend werd geschreven. Feit is dat Leen en Katrien en C° (nvdr: en dat zijn diezelfde Leen en Katrien waar Lucien De Geest over had in zijn veslag over de tweedaagses naar de visvijver in Cugnon !)  met zeer bescheiden middelen er iets gezelligs van hebben gemaakt en daarvoor van dagen voordien in de weer waren. Het zaaltje, dat wat in onbruik leek te zijn geraakt, kreeg voor de gelegenheid dan ook een verfbeurt en de dag zelf waren ze al evenzeer vroeg in de weer om het de gasten naar de zin te maken. Het everzwijnenlogo dat zo lang de vlag van het vakantiecentrum sierde, dook daarbij opnieuw op als decoratie.  Toen de gasten binnensijpelden (27 volwassenen en 18 kinderen), was het toch wel steeds een spannend moment. Sommigen waren wat  het uiterlijke betreft toch wel in een belangrijke mate veranderd. Het buikje kreeg wat bij en/of het hoofdhaar was al flink wat uitgedund. Sommigen die hun haar vroeger lang droegen, dragen het nu kort, of het kreeg een ander kleurtje. Maar anderen bleven quasi onveranderd. Bijkomend is dat velen hun partner en kinderen bijhadden wat het geheel in een toch heel wat andere context plaatste dan zoveel jaren geleden. Tijdsschok Maar eens deze tijdsschok voorbij, leek het al snel alsof we met de teletijdsmachine van professor Barabasas zoveel jaren terug in de tijd en een 200 à 300 kilometer zuidelijker werden geplaatst. Dezelfde ongedwongen gemoedelijkheid van vroeger kwam al snel boven en voor zover het nog niet duidelijk mocht zijn,kwamen we met zijn allen al snel in de vroegere eetzaal terecht. Leen zorgde daarvoor voor het openingswoordje waarna ik heel kort de praktische informatie meegaf voor het grote gezinsweekend van 13 en 14 november van wat ondertussen 1999 is geworden.  Tafelliederen Zoals de traditie het wil, werden deze informaties gevolgd door enkele van die vroegere tafelliederen, gebracht door Paul en zijn nog altijd even onafscheidelijke banjo. Waarop het de beurt was aan Katrien om een prachtige grote vierkanten taart te presenteren. En wie er nog zou aan twijfelen dat het hier wel degelijk ging om een bijeenkomst van de vroegere Herbeumont-kaders, werd nogmaals geconfronteerd met het chocoladen everzwijnenlogo dat de bovenkant van de taart sierde. Prachtig gemaakt was dat en bovendien nog lekker ook !  Ondertussen, en ook reeds voordien, kwamen de foto's van vroeger boven, wat frequent voor enige hilariteit zorgde. En ondertussen vloog de tijd in die mate snel dat we al snel aan een avondlijk hapje toe waren: spaghettie en Bolognaise-saus. Uiteindelijk werd het na enig gepalaver al gauw tijd was voor het afscheid. Iedereen is ervan overtuigd dat dit voor herhaling vatbaar was.  Melancholie ... Ondertussen ben ik in de wagen op weg naar huis. Een regenachtige zondagavond over de autoweg. Uit de autoradio klinkt het nog immer melancholische "Vragen staat vrij" zoals het al jaren klinkt. Alleen maakt Lutgarde Simons, de "Engel van Vlaanderen" al lang de dienst niet meer uit. Ook deze reünie ging veel te snel voorbij. Nog voor alles goed en wel was begonnen, was het alweer tijd om huiswaarts te keren. Kort maar zeer intens. Zoals een goed kamp in ondertussen lang vervlogen tijden. De teletijdsmachine van professor Barabas is echter onverbiddelijk. 's Anderendaags roept het werk, maar gedurende enkele uren voeld ik mij rot en leeg, zoals destijds in Herbeumont, toen ik onmiddellijk na een goed, veel te kort maar intens kamp opnieuw aan het werk moest. Nico Callens Uit:"Destijds... in Herbeumont", eerste jaargang nr. 6 (maart/april 1999)
|
Over dit project‎ > ‎
