Zoals in deze kolommen was te lezen, hield ik er wel degelijk rekening mee dat het weer de spelbreker zou kunnen worden. Toch deden de dagen en weken voor de eclips anders verwachten: schitterend weer leek het die dag te zullen worden.

 

Het was dan ook in die weken en dagen vóór de totale zonsverduistering dat die eclips-mania (althans voor mij) niet vermoede vormen aannam. Met de dagt werd het duidelijker dat we met "Destijds... in Herbeumont" niet alleen zouden zijn in Herbeumont en omstreken.

 

Enkele dagen vóór de eclips was het optimisme van de weersvoorspellers al flink wat gekoeld zodat met spanning werd uitgekeken hoe goed of hoe slecht het weer nu wel zou worden.

 

Maar wat moest zijn, moest zijn: de dag der dagen was er van een schitterend zonnetje en van een heldere hemel absoluut geen sprake.

 

De autorit naar de Ardennen ging dan ook van start onder een druilerige en mistige regen. Maar daarom de moed nog niet opgegeven. De hoop bleef namelijk bestaan dat het weer tegen de middag nog zou opklaren.

 

Bij aankomst aan Le Terme was de druilegere regen opgehouden maar zag de hemel nog steeds somer grijs. Van ook maar enig straaltje zon was er op dat moment nog niets te bespeuren.

 

Paul en Daisy en Leen en Geert waren met hun kinderen reeds aanwezig. Zij hadden de nacht doorgebracht op een camping in Mortehan en zouden daarna doorreizen naar het Groothertogdom. Verder waren present Koen Claessens en Stefaan Coppens. Koen had alvast de moed gevonden om met het openbaar vervoer naar Herbeumont af te zakken.

Volgens Koen viel de treinreis tijdens deze wat uitzonderlijke dag met veel toeloop, nogal mee. Zo had hij voor de terugreis bij aankomst in Bertrix direct een extra-trein naar Namen wat ervoor zorgde dat hiij op een redelijk uur thuis kwam.

Buiten verwachting reed deze trein echer niet via Libramont maar wel via Dinant, zodat de lange rit tot namen rechtstaande diende afgelegd te worden.

Op de trein werd volop nagekaart over de gebeurtenis van de dag en daarbij bleek dat zoij die naar Virton waren afgezakt (waar de totale zonsverduistering het langst te zien was) wel wat meer geluk hebben gehad dan wij. Hebben zij weliswaar eveneens het voor- en naspel moeten missen, op het cruciale moment trok daar de hemel open en kom ment er de verduisterde zon in al haar glorie aanschouwen.

 

En dat is wat wij in Herbeumont nu net wèl hebben gemist. Naarmate het uur van de verduistering naderde, trok de hemel meer en meer open, zelfs in die mate dat we gedurende enkele ogenblikken wel degelijk ons speciaal veiligheidsbrilletje dienden te gebruiken. en we zo de maan beetje per beetje voor de zon zagen schuiven.

In de omgeving van de zon naderde trouwens een pracht van een opening in het wolkendek. Alleen zat voor ons die opening toch enigszins op de verkeerde plaats want ze schoof pal langs de zon heen.

Maar wolken of geen wolken: toch werd het even spannend toen zeer snel de mysterieuze duisternis inviel. Slechts drie kwart van een minuut, maar toch lang genoeg om onder de indruk te zijn van het gebeuren.

En dan was zeer plots alles voorbij. Nog sneller dan de duisternis was ingevallen (zo leek het toch) werd het opnieuw helder. En was het om er mee te spotten: kort nadien kwamen er weer openingen in het wolkendek.

 

Maar de spanning was voorbij. Waar de naderende maan nog de interesse kon wekken, was dat niet het geval met de wegtrekkende maan: deze had iets van een déjà vu.

Na enig overleg werd dan maar besloten om in L’Escaille een glas te gaan drinken en een boterhammetje achter de kiezen te stoppen.

Ondertussen was de druiligere regen opnieuw van de partij en was het kil geworden. Veel vlugger dan voorzien werd dan maar een punt gezet achter deze activiteit zodat we samen met de vele tienduizenden anderen de terugrit aan te vatten.

En het dient gezegd, net zoals onze heenreis hadden wij (mijn echtgenote en mijn schoonvader waren ook van de partij) geluk met het verkeer: de files waren allemaal bestemd voor de tegenrichting. De strategie om de E411 te mijden als de pest en tussen Dinant en Bouillon te kiezen voor een parallelle route (vanuit West- en Oost-Vlaanderen was dat niet eens zo moeilijk, vanuit Antwerpen en Limburg zou diezelfde operatie niet zo eenvoudig zijn geweest), heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen.

Tot slot wil ik via deze weg nog Marc Vandenberghe bedanken voor de aangeboden gastvrijheid om binnen de muren van het vakantiecentrum naar de zondsverduistering te komen kijken, gastvrijheid waarvan we echter geen gebruik hebben gemaakt. De groep had zich namelijk knus genesteld bij de ingang van Le Terme en verkoos daar uiteindelijk te blijven bij het aanschouwen van het natuurfenomeen. En uiteindeljk zijn we dan naar het dorp getrokken zonder dat daarbij de kans was om afscheid te nemen van Marc en Chantal. Sorry daarvoor.

Nico Callens
september 1999